Onder het genot van een heerlijke kop koffie was ik in gesprek met de éminence grise van een gerenommeerde opleidingspartij. Even bijpraten over de laatste ontwikkelingen op het gebied van scholing en subsidie. Doen we elk jaar even.
De focus binnen zijn organisatie, zo vertelde hij, ligt op ‘toekomstgericht’ opleiden. Dat houdt in dat je medewerkers leert om mee te gaan in alle veranderingen binnen het vakgebied waarin zij werken. Gewapend met een subsidiemodel is dat een verdomd aantrekkelijk vehikel voor bedrijven.
Met verbazing hoorde ik de beste man zeggen dat het eerder regel is dan uitzondering dat hij jarenlang bedrijven telefonisch moet stalken om uberhaupt aan tafel te komen. Om zijn verhaal te doen. De mogelijkheden te schetsen. Om hen te kunnen helpen bij het kwalificeren van medewerkers in combinatie met subsidie. Met de nadruk op ‘hen helpen’ want niets van dit geld gaat zijn zakken in. Al het geld komt en gaat naar de Nederlandse overheid.
Jarenlang stalken? Vanwaar de verbazing over de inspanning om aan tafel te komen? In 2008 beloofde menig ondernemer toch om het anders te gaan doen, om anti-cyclisch te gaan investeren om zo barre tijden die gaan komen beter op te vangen? Volgens mijn tafelgast loopt de BV Nederland in dezelfde valkuil als voor 2008: korte termijn focus en winstmaximalisatie. Investeren in medewerkers – of in ieder geval tijd hiervoor vrij te maken – om zo een flexibele organisatie te zijn/blijven, lijkt tot een absoluut nulpunt te zijn gedaald. Investeren in IT, CRM-systemen en social media lijkt geen punt te zijn.
Een paar partijen zijn de uitzondering hierop, die zijn echter op één hand te tellen. Dat zijn ook de partijen die tegenwind moeiteloos te baas blijven.
Wellicht nog lastiger dan vòòr de situatie in 2008: Nederland is bijna niet meer bereikbaar. De boel zit communicatief volledig op slot! LinkedIn, telefoon of emails … de trend om deze zelfs fatsoenshalve te beantwoorden neemt zienderogen af. We lijken in een soort contactarmoede te zijn beland.
Nu heeft Darwin gezegd dat niet de sterkste overleven doch degene die zich het beste aanpassen aan de veranderingen. Daarvoor heb je als opleider wel informatie nodig, dien je met elkaar in gesprek te zijn en te blijven.Het lijkt dus een kwestie van tijd te zijn dat we gewoon weer ouderwets belletje gaan trekken want dat gesprek dient er te komen.
We sloten het gesprek af dat partijen zich zeker weer gaan melden als het economisch minder gaat worden. De voortekenen van tegenwind worden steeds sterker. Noodzaak is echter een prettige motivator in dit soort situaties. Geduld dus….
